Francis Laleman – Het belang van het innerlijk kind

Je gaat werken met het kind
Het idee is dat we op zoek gaan naar het kind in onszelf. Het kind heeft een natuurlijke manier om te zijn en om te leren. En om inzichten te halen uit de energiestromen die ze onderling met elkaar hebben. En die kracht van het kind gaat op een bepaald ogenblik in het leven verloren. En dat moment is voor een ieder anders. Ergens verliezen we dat: de vraag is wanneer. Ik denk vaak dat het begint als we ‘cool’ moeten zijn.

Dat is de leeftijd waarin we beginnen bezig te zijn met wat anderen verwachten over wie we en hoe we moeten zijn. En als we ons daaraan overgeven dan zijn we ‘cool’.

En dat is het ogenblik dat je jezelf verliest. Het is heel vreemd, in een ‘system of learning how to belong we lose ourself’.

Het is eigenlijk een stuk van jezelf weer ophalen?
Het is zoeken naar een systeem where you can belong while retaining yourself.

Interafhankelijkheid.

Erbij horen en ook jezelf zijn.
Dat wil ik gaan doen. Ik ben er al de hele tijd experimenteel mee bezig. Ik gebruik special constellations. Ik zet mensen samen in de ruimte en mensen worden teruggebracht naar hun eigen kindzijn. Door samen te zijn in de ruimte ontstaan energiestromen en helpen mensen elkaar om samen weer kind te zijn.

Dat is heel anders dan als je dat alleen doet, omdat het systemisch is. En in dat energetisch veld laten mensen de schaamte vallen en zijn mensen weer onbeschaamd kind.

Waarom is dit belangrijk om weer bij het kindstuk in jezelf te kunnen?
Ik weet niet of het belangrijk is. Het is vooral goed.

Als je dat kindstuk van jezelf niet kent of nooit bezoekt, wat gebeurt er dan?
Als je niet bij je kindstuk kan dan zit je vast in een masker. Dan zit je vast achter een gordijn. Ken je die Japanse kabuki maskers? Op die maskers staan emoties. Dan houd je een masker voor je en dat is dan die emotie. En dan houd je een ander masker voor je en dat is dan een andere emotie. Maar jouw emotie zit achter dat masker. Dus die kabuki is een geformaliseerde emotieshow. En dat is wat je vandaag ziet in de wereld. We doen allemaal samen aan een geformaliseerde emotieshow. Dat begint morgens voor de spiegel. Zit mijn haar goed, zit mijn das recht? Alles is een geformaliseerde artificiële emotieshow.

Waarbij de kracht van het echte, van het pure, zo ver weg zit in een soort pijndoend restje. Maar het is die kracht die we nodig hebben om Agile te zijn, om samen met, van en aan elkaar te leren, om dat cooperatieve.

Als we met Kabuki maskers door het leven gaan dan werken we in organisaties. Als we die laten vallen zijn we organismes. Organisaties zijn vierkant. Organisaties dat is Piet Mondriaan. En organismen dat zijn amoeben. Die bolberen in en door elkaar. Die zijn allemaal aan elkaar verbonden.

Dan gaat het niet alleen over het geluk maar ook over de productiviteit en
Alles wat je doet. Het is heel Adleriaans. Het gaat helemaal naar buiten. Alles heeft te maken met relationships.

In de relaties die we aangaan manifesteren we ons. Ja. Dat is Adler.

Levensenergie. Dat is de de groeikracht.

De kracht van het mogelijke, de dingen zijn nog mogelijk. Daar heb je het kind bij nodig.

Het laatste paar van de bouwstenen is receptionisme to change.

Embrassing change is more important dan following a plan.

Following a plan that is adultism, that is the grown up way.

And being acceptive, or even embracing change is een kinderlijke kwaliteit.

En dat is de link voor mij tussen systemisch werk en Agile.

Wil je Francis ontmoeten en aan het werk zien?
Kom dan zondag 5 mei 2019 naar Voetstappen in het Veld.